بررسی و سنجش نقش مناطق ویژه اقتصادی در توسعه منطقه‌ای با تأکید بر آمایش سرزمین (نمونه موردی: بخش سلفچگان استان قم)

توسعه دارای ارتباطات تنگاتنگی با عدالت فضایی و جغرافیایی است. عدالت فضایی برخورداری و یا عدم برخورداری مناطق از امکانات و خدمات و تسهیلات را مورد ارزیابی قرار می­دهد. با توجه به این مطلب در این پژوهش که با هدف کاربردی و با روش توصیفی- تحلیلی با تکیه بر منابع کتابخانه‌ای و داده­های اسنادی سازمان‌ها و ارگان­های ذی‌ربط انجام شده است، به منظور بررسی وضعیت بخش سلفچگان از لحاظ برخورداری از امکانات و تسهیلات گوناگون ابتدا وضع موجود را از حیث برخورداری از خدمات و امکانات با استفاده از داده­های منتشرشده مرکز آمار ایران مورد بررسی قرار داده و اقدام به سطح­بندی سکونتگاه‌ها از حیث برخورداری شده است در مرحله بعد تحلیل خوشه‌ای از سطوح توسعه‌یافتگی سکونتگاه‌ها ارائه گردیده است. در ادامه با توجه به استقرار منطقه ویژه اقتصادی در منطقه سلفچگان آزمون همبستگی میان سطوح توسعه­یافتگی و نیز توسعه صنعتی و کشاورزی و فاصله از منطقه ارائه شده که نتایج بیانگر عدم تأثیر منطقه ویژه اقتصادی در توسعه­یافتگی بخش سلفچگان تأمین عدالت فضایی و جغرافیایی در منطقه بوده است. همچنین در نهایت به منظور توسعه سکونتگاه­های محروم بخش سلفچگان با عنایت به مباحث عدالت فضایی، پیشنهاد‌هایی به­منظور توسعه‌این سکونتگاه‌ها ارائه شده است.